Vandaag, 6 februari, is het de internationale dag tegen vrouwenbesnijdenis. Het raakt me dat mijn
krant me vertelt dat de pandemie waar we op dit moment met z’n allen in zitten, zó ver door
woekert dat het aantal vrouwenbesnijdenissen in Somalië sinds jaren weer toeneemt. Ouders die
geen werk meer hebben en dus geen eten voor hun kinderen, huwelijken hun dochter liever eerder
dan later uit en dat gaat makkelijker als zij besneden is (…). Degene die besnijdt, besnijdt vaak als
bijbaan maar gaat nu langs de deuren met haar scheermes omdat ook zij niet meer rond kan komen
en weet dat ouders omhoog zitten. (Trouw 6 feb 2021 blz 16 buitenland)
Mijn kunstwerken tegen vrouwenbesnijdenis heb ik nog niet weer opgehangen in de nieuwe praktijk
omdat ik andere lijsten wilde. Die lijsten zijn nu ineens totaal ondergeschikt aan dit wereldwijde
probleem wat weer voeding krijgt door een banaal virus dat rondwaart over deze aardbol en ons
allen treft.
Niet alleen in onze portemonnee dus, in Somalië treft het je in je genitaliën.
Graag vertel ik wat meer over de kunstwerken die in de oude praktijk boven mijn bureau hingen.
Een aantal jaren geleden liep ik met mijn oudste dochter door het Coda museum in Apeldoorn. We
bezochten de tentoonstelling paper art gemaakt door papierkunstenaars. Daar trof ik een volledige
muur met papieren vagina’s getiteld: no more cutting van Mandy Smith. Ik kon mijn ogen er niet
vanaf houden, wilde zo’n wand wel in de praktijk maken! Dit ging over vrouwenbesnijdenis. Ja, wij
moeten regelmatig beoordelen of een kindje wel door het minigaatje kan bij de bevalling, maar ook
dichter bij huis is de vagina een bron van héél veel onzekerheid.
En hier hing een hele wand vol met vagina’s in alle soorten en maten, met grote en kleine
schaamlippen, ronde en langwerpige vulva’s, grote en kleine openingen, bladvormige, roosvormige,
wollige, uitbundige, strakke, kleine én verminkte vagina’s dus… Hier kon iedereen zien hoe
natuurlijke en niet-natuurlijke vagina’s er uit zien, prachtig gemaakt van papiermaché, KUNST!
Ik ging op onderzoek, wilde graag een paar vagina’s kopen van deze kunstenares. Voor in de praktijk.
Op de muur. Om het gesprek er, bij gelegenheid, over te kunnen voeren. Mandy Smith was bijzonder
enthousiast over mijn plan maar zei ze… ze kosten inmiddels 500 euro per stuk…. Weet je wat ik doe
zei ze, ik stuur je prachtige HD foto’s, die kun je gebruiken waar en wanneer je maar wilt!
En zo kwamen ze in lijstjes boven mijn bureau. Lang niet iedereen valt het op dat het vagina’s zijn.
Soms zie ik iemand kijken en denken… Huh?? Is dit wat ik denk dat het is? Soms begin ik er over.
Soms laat ik het. De eerste die erover begon was een prachtige diepzwarte man uit Congo. Met zijn
zwangere friese vriendin mee. Hee zegt ie. Wat leuk, wat mooi! Ja zei ik. Tegen vrouwenbesnijdenis.
Oh! Zei hij. Weet ik alles van, zou nooit nooit nooit ergens óóit meer mogen gebeuren, maar ik weet
dat het nog steeds gebeurt helaas.
Een ander gesprek over (nederlandse) schaamlipschaamte. Alles was in orde met haar, behalve nog
één ding …Anneke…. Ik vind mijzelf zo…lelijk…. dáár…wijzend naar beneden. Oh? Wat is er aan de
hand dan? Voorzichtig kwam het verhaal er uit, ongelijk, te dik, te raar, niet mooi, niet okee en haar
vriend had dat niet ontkend… Wat nu? Ik zei: als jij nou eens door al deze vagina’s van Mandy Smith
scrollt maakt ik nog even thee, is dat wat? Goed. We hebben er heel veel gezien en besproken. Toen
vroeg ik, vind je het fijn als ik even meekijk naar je ‘probleem’? Ik ben tenslotte verloskundige en heb
er al héél veel live gezien. Dat was goed. Samen gekeken, spiegeltje erbij. Hmmm dacht ik… ík zie het
niet. Hmmmmm zei ze: ik zie het niet meer! We moesten samen lachen en ze was zó opgelucht! Ik
stelde voor dat haar vriend bloot op zijn rug zou gaan liggen op bed met zijn benen opgetrokken en
wijd en dat zij, net zo kritisch als hij, zou kijken naar zíjn geslacht. Misschien was zijn zak wel wat aan
de ruime kant, of ongelijk, of had zijn penis misschien wel een knikje naar rechts? Het voorstel alleen
al bleek genoeg voor 1000 excuses naar haar… En ze vrijden nog lang en gelukkig… hoop ik!!
Maar ik hoorde laatst ook een man zeggen: wát!?! Zijn dat nou wat ik denk dat het zijn?? Euh, als je
denkt dat het vagina’s zijn dan klopt dat ja. Nou, dat zou bij mij dus niet aan de muur komen hè!! Ik
glimlachte. Gelukkig kunnen we dat allemaal zelf beslissen.
Mijn punt is dat ik vanmorgen geschokt was door het feit dat deze corona pandemie dus ook op dit
vlak vrouwen méér onderuit haalt dan mannen. Helaas leven we nog steeds in een patriarchale
wereld. Vrouwen hebben nog steeds minder stem, minder recht, minder mogelijkheden.
Ik wil graag mijn bijdrage leveren door mijn werk, deze blog, mijn kunstwerken aan de muur én ik wil
graag per 20-weken echo één euro doneren aan equalitynow.org. Zij zijn de organisatie waar ook ‘no
more cutting’ aan gelinkt is. Ik heb tenslotte een bloeiende praktijk, ik kan onafhankelijk mijn visie op
zorg be- en uitleven, ben economisch zelfstandig en gezond…. Wat een geluk.
